πώς σώζονται τα δάση

Αγάπη, πρόσεξε τι προτείνω για να δούν τα μικρά μας λίγο πράσινο εκτός του κήπου μας:
1. Μεταξύ ενός ορεινού λαού και ενός πεδινού, πόλεμος δεν γίνεται για την κορυφή του βουνού αλλά για τους πρόποδες. Οι καταπατητές ροκανίζουν τις παρυφές των δασών, μετατρέποντάς τα σε χορτολιβαδικές εκτάσεις - σε αγρούς και τελικά σε οικόπεδα. Πρέπει άμεσα να αλλαχθεί το νομοθετικό πλαίσιο, ορίζοντας το τί είναι δάσος και πού είναι αυτό με χρήση αεροφωτογραφιών του 40. Τέλος, τα δικαστήρια να χρησιμοποιούν αυτές τις πληροφορίες και τίποτε άλλο.

2. Αλλαγή του συντάγματος, επί το λογικότερο. Η Αθήνα στην απογραφή του 1971 είχε 3 εκατ. και σήμερα μάλλον 5,5. Προφανώς δημιουργούνται ανάγκες οικιστικές για τα επιπλέον 2,5 εκατ. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει διαδικασία αποχαρακτηρισμού των δασικών εκτάσεων, με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους, οργανωμένα και μελετημένα. Διαφορετικά, η ανάγκη για νέους οικισμούς θα φέρει την ανωμαλία.

3. Αναδάσωση; Προφανώς και δεν αποτελεί λύση. Προτιμότερο είναι η ουσιαστική απαγόρευση της βόσκησης στα αποψιλωμένα δάση, και βέβαια η μή αλλαγή χρήσης του δάσους (από υψηλής βλάστισης σε χορτολιβαδική έκταση - αγρό - οικισμό).

4.Να συνειδητοποιήσουμε ότι η φωτιά/ θάνατος είναι μέρος της ζωής (και για τους ανθρώπους και για τα δένδρα). Η φωτιά από μόνη της θανατώνει τα παλαιά δένδρα, για να βρούν χώρο τα νέα βλαστάρια.

5. Παλαιότερα, το δάσος ήταν πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Πηγή πρώτης ύλης. Πλοία, καύσιμα, ρετσίνη κλπ. πήγαζαν από εκεί. Πλέον αποτελεί μόνο πόλο αναψυχής. Ας ενισχύσουμε αυτή την προσπάθεια.

6. Ολα σχεδόν τα φυτά της χώρας μας που απαντώνται σε περιοχές μεσογειακού κλίματος έχουν προσαρμογές με τις οποίες μπορούν να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της φωτιάς και να επανέλθουν ύστερα από αυτή.

7. Κλάδεμα των δένδρων, κίνητρα για διατήρηση υλοτόμων στα χωριά.

8. Απαγόρευση της βόσκησης στις περιοχές που κάηκαν.

9. Απλοποίηση του νομοθετικού πλαισίου για την αντιμετώπιση των καταπατήσεων, από εννιαίο φορέα που θα λογοδοτεί και θα κρίνεται.